Alle inzendingen over Stilte vertraagt

Tijd vertraagt de dag op wieken van de stilte, zonder vooroordeel.…

ik die hem leven schenk tijd vertraagt en olieachtig krakend hoor ik hem zuchten…

Na haar pirouette vloeit vertraagt transpiratie tot euforisch slot.…

Wanneer de storm het verdriet uit mijn tranen jaagt tegen de wind in en tegen het beter weten, de snelheid van mijn gang vertraagt op weg naar het vergeten, een blauwe vlek tot aan de horizon het schreeuwen in mij stilt en in de wind die keren kon, mijn hoop wordt opgetild, raap ik een schelp uit het rulle zand en staar naar het vertrouwen…

[Senryu] mijn denken vertraagt door het magnetische veld van jouw stilzwijgen…

ik lees je het antwoord vertraagt onzichtbaar voor het oog dode punten en dagen gaan voorbij; maanden van ijzer hoe schrijf je roest en gaten waar wind doorheen waait niet anders dan een onbetrouwbare afstand of een presse-papier van stilte op het hoofd geschetst ogen, schrijf ik en schuur en schuur en schuur tot ik mezelf…

De wond kan helen De tijd reist jaren verder Het litteken blíjft Beelden vervagen De film vertraagt en vertraagt Maar niemand roept 'cut' Stemmen verdwijnen Geluiden verminderen Het gefluister blíjft Geuren verdwijnen Totdat ze er plots weer zijn Terug in de tijd Herinneringen We kunnen ze verdringen Maar weg zijn…

naarmate de tijd vervaagt verdooft de oorzaak als ook nog het denken vertraagt begint de eenvoud zijn taak…

naarmate de tijd vervaagt verdooft de oorzaak als ook nog het denken vertraagt begint de eenvoud zijn taak…

de zon is weg de helderheid verdwenen nevels stijgen op in kilte langs je benen voelt klamheid komen nog heb je zicht maar langzaam sluiert mist de wereld dicht geluiden zijn niet meer te duiden verstikkend is de stilte om je heen gewikkeld kou vertraagt maar onversaagd sprankt hoop heel diep van binnen ik wist dat je het…

De spanning glijdt naar buiten, het leven vertraagt.…

Twee zwanen dobberen trapsgewijs en geleiden de processie tot het kanaal waarbij de stilte het geloof van spijt je sluiert rondom jouw schoonheid. Een waterweg van een dynamische fase naar de vrijheid over golven van de zee omarm je vertraagt kalm de deining en hef ik het glas andermaal met rosé.…

Laat stilte maar vloeien tot de hartslag vertraagt en de woorden niet meer te vinden zijn omdat ze elders een poort vonden om binnen te gaan in vrede met de avond.…

Ik kijk om naar dat wat was vaak maakbaar soms als los zand weg gegleden voor even vertraagt de tijd dan vervolgt zij haar pas…

Onze tijd vertraagt. De dood fluistert. Nu is het veel te laat.…

fel breekt herfst door het bladerdak kaalt takken tot een helder perspectief weer zichtbaar is wij hebben de seizoenen geoogst wachten tot ook de laatste warmte van zomer is gedoofd nog trekken de insecten hun eigen plan gepareld hangen webben als een welkom voor gevang steeds meer vertraagt bestaan in korte dag lomer wordt…

Zijn ogen zien hoe merels liefdevol een nestje weven in het paars van de seringenboom turen dan stilte klevend aan de tijd die zwijgen traag verlengt hij glimlacht vaag bij de herinnering aan hoe mooi het was waarom schrijnt zijn verdriet misschien omdat ik stierf lief fluistert zij hij hoort haar niet…

Vertraagt gaat mijn dagdeel bij zonsopkomst gekleed in violet gepassioneerd leidt ons zwanenmeer bij zonsondergang als silhouet Met Händel Sarabande schrijdt jouw getekende postuur gedragen in warme kleuren als portret naar mijn blinde muur.…

lijkt het of de tijd zich verward heen en weer tussen zomer en winter beweegt dan is het herfst die de stroom vertraagt in eigen ritme nog even wil voortbestaan…

Tijdens het genieten van koffie, vertraagt de dolgedraaide tijd. Tijdens het proeven van geluk, staan gedachten rustig stil. Verandert mijn koffietijd, in wat ik aandachtig wil.…

het zand vertraagt mijn woelende linkerhand die schelpen schept heen en weer op en neer schelpenlego ze klikken niet ze schuiven als dolle skiërs over duizenden korrels de lachmeeuw getuigt…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

De longmachine vertraagt vrolijke feiten smetteloos ver weg verbittert speeksel smakeloze papillen zuurstof sist langs me.…

Dat daar kostbare schoonheid kosteloos fonkelt, schittert, tintelt, trilt, verzilvert, vermat, vergrijst, verzwart, en van blik tot blik, in schijn van roerloosheid, de wereld vertraagt en vernieuwt!…

Antwoorden op levensvragen zorgen dat tijd vertraagt. De dikke stroop van wat er speelt, geeft inzicht in de levenszaak. Alles wat je met elkaar deelt, Is dan eigenlijk leedvermaak.…

gebeden of is het de tijd die zo vertraagt en soms kan je haar gelaat ontwaren als je jouw ogen aan haar luister went maar dan graaf je weer in die verhalen waarvan je denkt dat je het einde toch al kent…

Vertraagt de tijd. Schept ruimte.…

Het vertraagt je zinnen moeilijk na te vertellen writersblock, black-out hoe moet je beginnen? Handen in het haar nadenken over iets waar is de inspiratie? Het is toch niet waar Nodig om te herbronnen? vinden we ze uit even serieus of lachwekkend ’t is toch allemaal verzonnen!…

terwijl ik na jaren weer achter een wandelwagen loop en zie hoe zij de tijd onthaast voel ik dat ze gaandeweg ook mijn tred vertraagt en hoe deze dag zo tijdloos verglijdt, verloopt het dromend kind een beeld en geur van vroeger raakt…