Netgedichten

netgedicht (nr. 22.822):

Maanruiters

Een oude bleke avondzon
wentelt zich in stervensnood,
schreit tranen op de daken
maakt gebakken poriën bloot.
Geharnaste ruiters vuren
paarden aan om hun vurige
sprong te wagen, stranden
op harde kolders,maliën
gesmeed door een blinde maan.

Het duister sluipt met trage
vleugels door tij en zinken goot,
aangespoord door strakke
teugels, onthult het schuim op
paardenkaken, aangelijnd
door mensenhanden, wacht
hen een zekere dood.

Bespelen ze met benen vingers,
de rookpotten van de mist,
het metaal van windgitaren,
gewist in de opkomst van het
ochtendgloren, zijn de dreigende
hoefslagen van de morgenklokken
van verre reeds te horen,
versterft de waan van het verleden
en worden stutten van de nieuwe
dag opnieuw geschoren.