ik kijk naar de deur,
al uren lang zonder enige kleur.
ik luister al een tijd,
maar niks te horen, ik ben je kwijt.
ik kijk naar de poort en hoop dat hij open gaat,
dat je dan ineens voor me staat.
en dan voel ik die pijn maar al te goed,
dat je weg bent is iets wat me erg veel doet.
en dat doet zeer,
want je bent er niet meer.…
ik ben elke ochtend bang om mijn ogen open te doen,
want met mijn ogen dicht is het nog net als toen.
dan zijn wij nog samen en ben ik niet bang,
maar ik moet mijn ogen open doen al duurt het soms lang.
heb ik ze open dan zie ik je als nog voor me staan,
alsof je nooit bent heen gegaan.…