Netgedichten

netgedicht (nr. 6.475):

Alles draait en dringt

Als hij door de fabriekspoort rijdt
En die grauwe kolos doemt op
Ooit door hijskranen op heipalen gezet
Dan zinkt de moed naar de zolen
En lekt als oud zweet
En dringt in zijden sokken

Dan raadt hij naar het raderwerk
De springveer, de stroomdraden
de zoveelste koets die van de band rolt
En hoe alles draait en doordramt
In het teken van de klant

Terwijl de herfst de zomer verdringt
En hij met een schijnbaar gemak
In de bureaustoel neerploft
Het klavier betokkelt
De muis naar het icoon stuurt
En hoort hoe
In het tumult van een vergadering
De vakbond er genoeg van heeft
En het spel breekt om het procent
En hoe de papegaai aan zijn rechter hand
Boven zijn zucht uitroept
Dat hij beslissen moet
Dat er anders naakte ontslagen vallen
Terwijl de late ploeg ondertussen
Rubberbanden in de fik steekt
En iemand zich naakt aan de gevel ketent
Met de boodschap “Over mijn lijk”
Op de buik geverfd
In onuitwisbare inkt

Dan vergeet hij wel eens
Dat thuis zijn zoon wacht met het rapport
Met rode cijfers beklad
Of iets anders onnozels
Zoals het simpele feit
Dat een bloem broos is

En meer nog
Dat alles altijd draait en dringt
Toch?