foto
een winters decor met
water, riet en een molen
huiverend sta je op een brug
naar onbekende overzij
bekoorlijk gekleed in
een jas die ik nooit zag
je haren wapperend
in de gure wind
gewikkeld om je hand de
riem van de vrolijke hond
die nog steeds niet snapt
waarheen ik nu toch ben
weemoedig lijk je naar
de fotograaf te kijken
een vage glimlach
rond je lippen
maar ook zie ik
hoe langs hem heen
je lieve ogen zo intriest
in de nevelige verte staren
veel wonden al geslagen
maar het hevigst toch
de pijn van wat ons samen
werd ontstolen
de amputatie voorbij
maar fantoompijn blijft
hardnekkig duren
voor altijd misschien...
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid