En de zee nam...
de vrouw
staat roerloos
op het verlaten strand
ze kijkt naar de zee
nu zo kalm
zo rustig kabbelend
toen zo wild
bulderende golven
gevaarlijk en verraderlijk
steeds weer ziet ze haar kind
zich losrukkend
juichend rennend
naar die prachtige woeste zee
ze schreeuwde, schreeuwde
rende achter hem aan
ze was te laat
de golven hadden
haar kind al meegenomen
ze loopt langzaam
naar de zee
en verder
haar tranen
vermengen zich
met de druppels
van de golven
ze gaat naar haar kind
Geplaatst in de categorie: verdriet