De poëzie van 't leven
In de schaduw van het leven, mysterieus en diep,
Waar het duister fluistert en de stilte spreekt,
Dwaal ik, verloren, zoekend naar de zin,
In een wereld vol chaos, van buiten maar ook binnenin.
De nacht is mijn vriend, mijn trouwe bondgenoot,
In haar armen vind ik troost, hoe bitter de nood.
Sterren als gidsen in mijn donkere reis,
Fluisteren geheimen, maken me wijs.
Mijn ziel danst op het ritme van de pijn,
Verloren liefdes, het moest zo zijn.
De inkt vloeit rijkelijk uit mijn pen,
Schrijvend, scheppend, weer levend, hoe ik nu ben.
In de gedichten vind ik mijn thuis, mijn bestaan,
Een plek om te schuilen, om nooit meer weg te gaan.
De woorden, ze stromen, ze helen de wond,
In de poëzie van ’t leven, vind ik mijn grond.
6 januari 2024
Geplaatst in de categorie: welzijn