De zon is een troost
de dagen vallen uit mijn handen
ze voelen als vervreemde vrienden
als een landschap zonder hemel
er is geen liefde zonder vrede
er is een soort van morgenlicht
kruipend uit de verfkist
van impressionistische schilders
hun onhoorbare taal
door absint stuk gedronken
water rimpelt kalm
mijn ziel rust even uit
achter zachte tralies
missen is nog steeds
een voorstad van verdriet
de wereld kantelt over me heen
maar de zon is een troost
ze is altijd alleen
en toch blijft ze schijnen
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
proficiat!
Het zeer doet iets minder zeer...
Zoals jij het weet neer te zetten Guy, klasse!
Een zeer mooi gedicht met prachtige metaforen. Ik heb het graag gelezen, Guy!