behagen zonder angst
op blote voeten schuifel ik
door eeuwenoude gedachten
in de zekerheid dat niets
de erbarmen kan dragen
die de schoot der liefde
in een welkome verlangen
kan behagen
nu zit zij aan mijn zijde
terwijl het weten knaagt
want hoelang zij de pijn
kan behartigen in de spraak
waar geen spoortje angst
haar van het weten
kan ontzekeren
de schemer die als een
wolk haar de schaduw van
de zon kan ontnemen
is slechts een fractie
van het leven dat ze
met teugen van liefde in
elk moment tot haar neemt
weliswaar spaarzaam, want
haar adem zal spoedig
vervreemden en het hart
zal rusten in de
eenvoud van as
Geplaatst in de categorie: actualiteit
wonderbaarlijk stuifmeel strooiend in de wederkeer
tot het ondraaglijk zwijmelende
licht van stille as
in schaduwen van
't lommerrijke
hemelrijk
der zon...