pokerspel
eerst nietsvermoedend nog
van het dodelijk verderf
dat magere hein strooide
hoopte ik wakker wordend
de nachtmerrie te verlaten
waarin als overrijp de appels
uit de boom van leven vielen
als een koude ochtenddouche
was ontnuchterend het nieuws
dat er geen ontsnappen was
aan de haard van het inferno
dat met afgrijselijke explosies
de adem aan mensen beneemt
tot zij het leven laten moeten
als ik nu huis en haard verlaat
doorweekt mij het angstzweet
geplaagd door besef en weten
met vingerhoeden vol van azijn
omdat het blind pokeren blijft
in deze wereldwijde pandemie
om de prijs van gelukkig leven
... Ver-dicht in corona-tijd | 26 maart 2020 ...
Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/
Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
26 maart 2020
Geplaatst in de categorie: emoties