Netgedichten

netgedicht (nr. 70.201):

Status quo?

Er komt weer een klein beetje geluid uit, nog
niet voldoende om het hele verhaal te vertellen,
dus dan maar even via dit gedicht, verder moet

je mij niets vragen, ik zal het maar eenzijdig
beschrijven, in de update van mijn quarantaine
van de laatste dagen, moet je bij mijn dokter zijn.

De juiste toon is weg. De gesprekken gaan langs
mij door, door beperking doe ik stiekem na, dat ik
even buiten sta het enige wat mij nog rest is het te
laten gaan, te accepteren, voor mij, de ultieme test.

Hoe meer men helpen wil, hoe meer raak ik gefrustreerd,
in woord en daad val ik stil, verlengstuk in het labyrint
van gedachten, ik moet stoppen met die verwachting
anders word ik gek, naast het fenomeen dat mensen
gaan fluisteren alsof ik een overdraagbare soa heb.

In het hoofd resoneren consequenties, wordt onzeker, gaan
met mij op de loop, ik word een theatrale toeschouwer van
mijn eigen komisch gedrag van onvermogen. Ik heb het
masker opgezet van de Commedia del Arte, in de hoop
alle overtollige vragen in deze statuur te verdoezelen.

Ik val stil bij de stilte van een vanzelfsprekendheid
die mij bekruipt, een bindmiddel van angst die
binnensluipt, dat deze status quo blijvend is, ook
bij de gedachte, dat meer mensen niet worden gehoord

Dat maakt mij - vanuit mijn tijdelijke ongemak – solidair
met iedereen die niet openlijk vrij kan of spreken mag.