spijt
ik heb spijt toen ik je uit
mijn gedicht haalde, een sprankje hoop
die je als lotusbloem mij het wonder
van jouw liefde zou leren kennen
doch dat gedicht had kantelen waarachter
jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen
naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar
aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan
waar jij beschutting vond
had ik maar een lied geschreven, dan was jij als
klank in mijn oor geklommen, me geamuseerd
met het applaus dat jij weer van repliek diende
toen verkeerde tonen jouw sereniteit
trachtten te ontnemen
Geplaatst in de categorie: spijt