Ongecoördineerd
misschien moet ik gewoonweg trachten
niet de cirkels op het water te zien uitdijen
maar de steentjes richting diepte volgen
naar donkerder, doffer en onverlichter
dan het zuiverste zwart van onversneden
angstdromen ooit verlaten te worden
ik dan langzaam maar zeker wennen kan
aan de vanzelfsprekendheid van pijn
om ongecoördineerd te kunnen zinken
naar een zachter soort van teder zijn
een gemoedelijker soort machteloosheid
moesachtiger, misschien wel pappig bijna
niet hoef ik sterk te zijn of solide te ogen
zolang wat ik voel maar werkelijk is
Geplaatst in de categorie: literatuur
'om ongecoördineerd te kunnen zinken
naar een zachter soort van teder zijn'.
De rest zal ik me nooit meer herinneren.