klein van stuk
de vrouw met harde stem
verschool zich in een zwarte bril
daarachter stond ze stil
haar mens-zijn uit te dragen
zomaar
op een dag gingen haar ogen overstag
ze werden zacht
en spraken open, over hoe een lach
tot dan toe
over donkerbruine glazen viel
haar bril werd oud
door haar nieuwe sprak het goud
van eerlijke erkenning
de gewenning was compleet
ze lachte breed en liet
haar kleine handen over, aan
het strelen van wat
oud verdriet
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...ogedicht.php?fotogedicht=klein
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 17 maart 2015
Geplaatst in de categorie: psychologie
Meestal maken de jaren en de ervaringen het leven zachter.
Heel mooi verwoord.