het verlangen naar fado
hoe dikwijls zocht ik niet vergeefs
naar klank en kleur maar vond
ik slechts verkeerde woorden
hadden wij maar fado in ons land
dan kon ik mijn gevoel vertolken
en schrijven over donkere wolken
van opklaring en zonneschijn
maar calvinisten zoals wij kiezen
uit de grijze brij die in
de pappot staat te gisten
bij toeval tref ik soms het woord
waarmee ik duisternis kan breken
dan proef ik blijdschap totdat grijs
mij weer omgeeft als dichte mist
( zó moet ik vrezen )
Geplaatst in de categorie: verdriet