Deze bloem mocht geen naam
I
Het waren de hemeltranen
of het wegkwijnen
van het zieke kind
Of het slapend geweten
wat het licht niet zou zien
Vader is mij een onbekende
Hij is de dreun in mijn herinnering
of de duistere schim in mijn ooghoek
Maar nooit zag hij het kind in mij
Die bloem mocht geen naam hebben,
mocht nimmer bloeien
Voor hem is het leven een grafsteen:
het onkruid van de oorlog
- heeft zijn ziel allang overwoekerd...
II
Het is het gestamel
of het gehamer op goed fatsoen
als Moeder zich geen houding weet
Of het inktzwart in de priemende ogen
van grootmoeders portret
Moeder strekt haar rechterhand
om te aaien wat zij zojuist
met haar linkerhand doodkneep
Het went niet
om aan mijzelf te moeten ontsnappen
En weer die druilerige hemeltranen
die met stomheid geslagen woorden
over de geknakte bloesem in het bleke, zieke kind...
... Er zou meer aandacht mogen komen voor kinderen van getraumatiseerde ouders en voor die ouders zelf ...
Zie ook: http://oermirm.blogspot.nl
Schrijver: Irmlinda de Vries, 20 oktober 2013
Geplaatst in de categorie: verdriet
Triest maar op waarheid gebaseerd gedicht dat mij echt heeft geraakt, heel herkenbaar...
Ik blijf bij jou en jou steunen liefste !