het fundament op scheuren
ik ken al de scheuren bij naam, het jaartal
van geboorte de mail op datum het gesprek
wat niet loont, beloftes in loze ruimtes dragen
mijn spouw op het laatste fundament
ergens sijpelt wat vocht over het behang, het
voedt de bloemen op het gele perkament, de nacht kent
zijn slaap niet meer en beeft onder het zeilen
tegen de wind
het laveren in ruimtes die er niet toe doen, het
boetseren van je handen totdat het wit verbleekt
bij de komende winter waar de sneeuw al de
kieren zal vullen en het tochten wordt geremd
wat is tijd, waar is het gebleven toen ik als kind
al zoekende was naar de dagen die me vragen
waarom ik nog steeds als mens als man me
laat voegen met wat droog los grind
*****
Dit gedicht gemaakt n.a.v. de aardbevingen bij ons in groningen, ook ik heb veel schade maar de afwikkeling hiervan gaat zeer moeizaam, het vergt veel van een mens
Geplaatst in de categorie: actualiteit