Het verbrijzeld aangezicht der liefde
Het licht wat ooit nog fonkelde
de warme taal van het gelaat
krimpt ineen en zwijgt
De dode die niet op wil staan
De kiemkracht die op sterven staat
De onschuld die verdwijnt
De traanval glooit de wangen nat
en sluit de lippen kronkelend
om wat eens is geweest
Nu waanzin mij hier achterlaat
het breekpunt mij door midden zaagt
verlies ik lijf en geest
Met een verbrijzeld aangezicht
de koortsdroom die jouw beeld vervaagt
de zweer die niet geneest
bouw ik een brug naar niemandsland
de pijler die het offer draagt
naar liefdes paradijs
... Foto: Irmlinda de Vries, 2012 ...
Schrijver: Irmlinda de Vries, 13 mei 2013Geplaatst in de categorie: verdriet
Kleine noot: Misschien iets minder het woordje 'de' gebruiken?
Indrukwekkend !