Geketend
mijn ziel spiegelt zich
aan hedendaags licht
van de verloren oceaan
in den beginne was er zicht
wazig weliswaar
nu, scherper
doch vaker en dieper
ervaar ik
de kleur van nieuwe maan
ook al is de aarde
vol van monden,
kent het ontelbare
wouden met handen
een mens wordt
ongevraagd heengezonden,
is aldoor verdwaald
en als enkeling,
ontegenzeglijk,
aan zichzelf gebonden
Geplaatst in de categorie: filosofie
het eenzame in onszelf ontmoeten...
Het leven is te vol
Je bent te weinig