Als de schaduw bemint
als verdriet verdwaalt
tussen vreemde stemmen
en nacht het licht bestraalt
lijkt de ziel niet te gewennen
aan wat in wezen
toekomst bepaalt
taal zonder spraak
kerft bleke wangen
drijft los van enig baken
duidt vooral op
dood verlangen
als van nature
aan de einder geknaagd
doven ademende vuren,
de wereld wordt belaagd
als verdriet
de aarde tint,
en de weg naar buiten
bevlekt is verbannen
word ik enkel nog
door de schaduw bemind
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/bulgaars/
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 24 oktober 2012
Geplaatst in de categorie: verdriet
Emotievol en mooi gedicht.