zuster Ursel
(in haar glimlach zweefden vlinders
ze braken één voor één uit hun bescheiden glans)
in haar handen blinkt een steen
zacht gemaakt door broze woorden
op een dankbaar stuk papier
buiten
waar de vogels al mijn loflied hoorden
bloeide warmte
over alles heen
en ik ben klein, ik draag een stil gebed
dat vastgezet door haar belofte
als mijn wervels is
los en vast
en boven al
een rots in mijn gemis
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...ht.php?fotogedicht=zusterUrsel
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 5 september 2012
Geplaatst in de categorie: vrouwen