Onder een dak van vals licht
Onder een dak van vals licht
plaveit de nacht haar sinistere adem
over verregende paden
en lacht grimmig naar een dronken maan
die het bloed uit hals en armen schudt
Hij ligt er te stil om
het vacuüm van de dood nog te verlaten
als vreemde handen hem wegdragen
Nu kinderogen het daglicht schuwen,
nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam is
voor de man
die zijn eigen spiegelbeeld brak
en het glazen venijn als vriend raapte
om zijn pijn te doven tot aan het eind van zijn lijden
Zijn dochter’s wonden zag hij niet
Zij zal nu zijn fakkel moeten dragen
zonder haar vingers te branden
aan zijn verkoolde ziel
als zij haar spiegeling terugziet
in de dode ogen van haar vader
* * *
Geschreven n.a.v. tentamen suïcide van mijn vader in 1995
* * *
Kunstwerk: ' Urn ', 1995
Kunstenaar: Irmlinda de Vries
Geplaatst in de categorie: verdriet