Enkels van integerheid
Vriend, gezel die meer of minder
dan een mens voor anderen toegewijd,
voor mij een minnares, tevens vermetel
kind, speels van aard, ruimhartig en
wijzer en jonger maar van dezelfde tijd.
De diepste schoonheid die ze met mij deelt
trooster om getroost te worden, verlegger
van grenzen in eigenzinnigheid een verstilde
temperament zonder rivaliteit, met de fijnste
pigmenten die zij uit de hemel steelt.
Ondragelijk, maar goed te dragen op de
vleugels van lichtvoetigheid, een koers
gedragen door het hart en beeld zonder
naar de laatste dans te vragen, bronzen
ringen om de enkels van integerheid.
Gunt zichzelf en mij een ruime adem en
als deze niet meer bekwaam wordt en moet
verliezen, de plaats en tijdstip van de dood,
- dat voorrecht - te kiezen in waardigheid .
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 17 januari 2012
Geplaatst in de categorie: liefde