de warmste kus
wanneer
koude alles lijkt
te erven
de voorzijde
van het geleende landschap
zich keert naar verlatenheid
en zelfs de allerkleinste steen
hongerig knaagt aan een gebarsten zeeschelp
door een geliefde achtergelaten
vogels angstvallig
het vliegen vermijden
zich laven aan sneeuw
en ieder overlevend woord
van lijden
schep dan mijn weg te gaan
door duinen, bijna
als wind
en vertel me waar rozen
gerechtvaardigd dromen over het zachte zingen
van de zon
zodat ik weet
wanneer ik bloesems ruik:
jouw schoonheid komt nabij
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 11 december 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
deze strofe draagt zoveel warmte met zich mee, ik voel me klein.