Als de adem draagt
mijn dak kent
geen vaste plek meer
het is verloren gegaan
plots is er
na zoveel jaren
een doorbroken bestaan
de grond behoort mij
niet meer toe
ik draag de koffer voortaan
van hier naar daar
verspreid over de tijd
die mij nog rest
op en neer en verder
naar het onbekende waar
verleden wordt geleden
in de onrust van het hart
de verwachting is als de dood
vergane liefde mijn smart
gelijk een stek zonder wortels
zal ik niet meer kunnen aarden
de verte is haast opgedroogd,
zo lijkt
wel herken ik nog
in het ademen
de naamloze
voortschrijdende waarde
gestoeld op die ik ben
en de vergankelijkheid
met dieper inzicht verrijkt
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 21 juli 2010
Geplaatst in de categorie: filosofie
in stappen van het ongewis
op de grens van het gemoed
blijvend geloven in het goed
Klasse dit schrijven!
van onszelf moeten we steeds een examen van menselijke vakbekwaamheid afleggen, ... en zakken regelmatig maar er volgen nieuwe ronden. Mooi.