Kapel in hout
de takken knakken
onder mijn voeten
op weg naar de plek
van onze lieve zoete
het botsend licht beschijnt
de naakt uitgebeelde stammen
in hun stille dood
de ziel van verre
jaagt mij hijgend op
terwijl een resterend geraamte
de voeten kleurt met
striemende schrammen
de ouderdom geraakt
haast uit het menselijk lood
op weg naar de plek
van onze lieve zoete
ik waan mij nu
in de eeuwigheid van vrede
waar mijn hart
een overvloed verwacht
van zuchtende ruis
in aanbiddende gebeden
maar kruisende paden
zijn lijnen langs mijn leven
waar het gemoed altijd
onderdanig blijkt
aan een storende gloed
op weg naar de plek
van de verschijnende lief,
zo zoet
waar hemelse vreugde
eigenlijk voorspelbaar aards
wordt ingeboet
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 14 december 2009
Geplaatst in de categorie: individu