in woorden uit een leven
ik kijk naar buiten, zoek het antwoord
tussen de versteende kleuren
die als stilte tussen lage bomen en mijn adem liggen
heimwee en dit beeld
dat ik niet beschrijven kan
vochtige aarde, de onverdraaglijke eeuwigheid
waarin de dood het licht
laat opbranden
soms roerloos wacht en wensen breekt
in het niet willen schreien
een boom kraakt, blijft in mij trillen
als teken van verdriet, van achterlaten
en alles wat zich opent
ik neem mijn gum
totdat het allerlaatste streepje verdwijnt
ook de donkere kraaien veeg ik weg
vingers, hard en wit
misschien was ik een slechts een indruk
en wilde ik het leven verbeelden
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 10 december 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
mooi gedicht.