Netgedichten

netgedicht (nr. 28.567):

Een belofte ijzig mooi koud

Knisperend spreken de splinters
van tintelend geluk, waar de glinsters
na rijp beraad wit zijn aangeslagen
verkiest de woeste adem van het leven
geen stil bestaan maar kan het
de gekoesterde hoop goed verbloemen.

Laat hoop maar voor zichzelf spreken
en zwijgen, in alles wat er toe doet.
De dagen koud, mild en meedogenloos
in mijn smachtend hart versmolten
niet langer gebonden aan
het terugdraaien van de wijzers.

Want zie hoe vol met hoop
de kleurloze tijd ook al duurt het
deze keer maar voor even,
de nieuwe belofte dat zo ijzig mooi
op mijn raam is verschenen.

Beloften doen wat ze doen,
keren om of blijven in gebreke
maar beloven hoe dan ook
altijd hoop te zullen geven.