Rode rozen
Tegen het oude hek, gehurkt,
z'n hoofd een beetje schuin,
wijl hij aan z'n pijpke lurkt,
overschouwend 'hun' mooie tuin,
dwalen zijn gedachten naar
het leven met lieve Katrijn.
Kon hij één moment maar,
kon hij even nog bij haar zijn...
zitten op het kleine bankje
bij de japanse kerselaar,
't is niet eens zo lang geleden,
nog maar iets meer dan een jaar.
Hij riekt aan de rode rozen
door haar zo liefdevol geplant,
hij wil ze even liefkozen,
beroeren met bevende hand.
Hij kijkt naar het paadje
en ziet haar nog staan,
altijd met 'haar' bloemen,
'hun' tuintje begaan.
Hij fluistert: 'Katrijntje,
ik snij er wat af,
van die mooie rode,
voor jou, op je graf'.
Geplaatst in de categorie: verdriet