L'adieu,
Hoe verder ik dit pad zal gaan,
hoe meer ik eelt verzamel
op het bot. Een gewaagde
reis, waarbij de huid, mond en
de schouder lijken niet van
deze tijd en lichtjaren ouder,
het frame gelaagd tot rond skelet,
de ziel in tijd gewet,zal buiten
het willen tot voortbestaan,
in hardheid ingeboet, als ik
door die zandstorm raas, wast
mildheid, het been tot op het merg,
als ik de vertraagde aftocht afblaas,
in de laatste woestijn, dekt een
schroeiende wind mij toe, mijn
spoor (nog) niet aangepast, voor
dieper graven ben ik te moe,waar
het ook zal zijn, ieder graf
verdient z'n eigen plaats, een
prima plek voor mijn relaas.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 3 februari 2009
Geplaatst in de categorie: filosofie
Heel mooi gedicht.