Tussen wijde leden
tussen wijde leden
zie ik helder blauw
ze staan wat boller dan normaal
doch zijn gebruikelijk omrand
met een dunne harige heg
nog beschermend, echter vaal
het zegt iets over mijn ogen
en de sprekende klank
waar van ik verhaal
let wel, ze begaan niet zomaar
een willekeurige weg
zonder inspanning wordt u tevens:
gewogen, bewonderd,
dan wel, middelpuntvliedend,
naar mijn verte gezogen
de rimpels breed gevoerd,
zowel bóven als ónder
het zichtbarend vermogen,
zijn hemels wat diep gegroefd
en aards, navenant , maar
met hangzakken bemand
de blikvangers
zetten spiegels in het zand
en nodigen het heden
vooral bij dagend licht
soms, ja nu en dan
geraken ze vertroebeld door
onvermijdbare zielengewicht
Zie ook: http://fixpoetry.com
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 25 augustus 2008
Geplaatst in de categorie: individu
Immers de spiegels van de ziel, zijn de ogen. Het onsterflijke deel van de mens.
De essentie van het zijn. In ogen ziet men levensvreugde, maar ook intense zielenpijn.