Mijn vriendin in het Louvre
Vaak sta ik voor je portret, leef me in
eindelijk grens van waanzin overschreden
kom je tot leven en reikt mij je hand
trekt mij in je wereld, dwars door eeuwen
Heden ontmoet het verleden, tijdsprong
veroorzaakt een spagaat in m'n geest
een elektrische storm waart door mij
vloek zacht, 'n non naast me kijkt kwaad
Hand in hand lopen we over scherven van
de tijd, waarin 't verleden schittert
wandelen door zestiende-eeuws Florence
mannen kijken om met lustige blik
Vermoeidheid verzwakt mijn aandacht
maakt je verschijning instabiel
morgen zie ik je weer in het Louvre
je glimlacht zwijgend als bevestiging
Inzender: Janneke Koster-Baas, 14 mei 2008
Geplaatst in de categorie: liefde