het is slechts een herinnering
de gedachte aan je stem
die over heuvels en zeeën vloog
naar andere landen toen je
vreemde vruchten proefde
en opgewonden raakte
van smekende vrouwenogen
altijd een muntstuk in je hand
het was al een herinnering
bij je krantje kopen
en kopje koffie op de hoek
toen later vroeger werd
van samen naar de bioscoop
mijn tranen en jouw zakdoek
of elkaar zonder lakens
als kinderen
mijn lach, jouw barse stem
ik hoor je tred op de tegelvloer
het ritselen van de krant
je sleutelbos
je hand op het tafelblad
hoe scherp is dat beeld
ik telde je passen op de trap
doe net als jij de witte was
bij bont en moet lachen
bij die herinnering
alsof jij straks binnenstapt
zoals je in de deuropening stond
maar
ik strijk twee lakens en één sloop
en vouw ze warm
op de jouwe
onaangeroerd
naast
de drie lege planken
in de klerenkast
waar onder in
jouw schoenen
elke avond
schommel ik,
jouw stoel schommelt zachtjes mee,
is het slechts een herinnering
de gedachte aan je stem
en
het strijken van
je laatste beddengoed
Zie ook: http://www.hannimettz.net
Schrijver: Fei, 10 april 2008
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid