Na een jaar varen
Ik brak een lans
en lichtte langzaam
mijn anker
ongewapend voor de strijd
Een zeeslag moest het wel zijn want
mijn zeeën waren altijd onrustig
een vlakte leek het
maar eronder schuilden monsters
Jij als een soort Orpheus
suste ze, deed ze op de bodem van de
oceaan hun hoofd te slapen leggen
hun ogen en oren in het zand
Een deel van dromen
werden wij
en onze grenzen vervaagden
waar de kust begon en de zee eindigde
beheerste alleen aanvankelijk nog
het tij.
Gelukkig was mijn wereld
niet meer alleen van mij.
Geplaatst in de categorie: liefde