Netgedichten

netgedicht (nr. 16.850):

Nachtlief vermist

’s nachts als ze me kuste
legde ze woorden op mijn lippen
die ik ’s morgens als ontbijt genoot
en met liefde toevertrouwde
aan mijn maagdelijk wit papier

ze fluisterde gevoileerd
met zachte strelingen
expressie in mijn zuchten

nee, ik had nooit honger
mijn enige trek werd gevoed
door de zinnen van een
vrijgevige muzische schone

die mijn lakens deelde
en daarna vernevelde
om de volgende nacht
weer verfrissend trouw
mijn inkt te verversen

tot het ontnuchterende moment
dat ze stilzwijgend vergat
onvergankelijk te zijn