Geen been om op te staan (sonnet)

hij bakent zijn gedachtenwereld af
een huis en meubels, mensen, lief en leed
hij bouwt zichzelf een zijn - wat zelfbeeld heet -
beweegt zich vrij in wat hij grenzen gaf

de bange verten lijken zo veraf
zo ongekend dus onbestaand hij weet
niet eens wie ooit de muren overschreed
hij loopt, zich veilig wanend, richting graf

tot peilers worden stukgegooid, tumult
en chaos schudden denkpatronen door
elkaar, het zelf voelt zich met vrees omhuld

in beeldenstorm gaan werelden teloor
wie ben ik nog, wiens overgrote schuld
dat ik al denkend plots een been verloor.

Schrijver: Lieve Steenberghs, 27 februari 2007

filosofkehotmail.com

Biografie van deze schrijver

been denken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 7 stemmen 575