Onheilvoorspellend
flarden zon verwarmen mijn koude gezicht
terwijl ik gedachteloos paden betreed
waar ik normaal gesproken angstig bezweet
met spoed mijn hielen zou hebben gelicht
wervelende wind verwaait zijden herfstdraad
als het pad donker en onheilspellend wordt
het daglicht in razend tempo verkort
en de omgeving gaat ruiken naar onraad
vanaf hier is elke stap er één teveel
om te verdwalen in grillige schaduwen
die spontaan verschijnen op het toneel
spelend met de toppen van mijn zenuwen
kronkelt de huiver zich zacht als fluweel
richting rand zonder afgrond te schuwen
Geplaatst in de categorie: individu