het zeetje zingt
Het zeetje zingt mijn denken bij elkaar,
de noordenwind speelt pizzicato op
het schuim van elke geile golvenkop
die smaragdgroen weer liggen gaat. Maar waar
verlangens vliegen in de wolken daar
blijft enkel lichaam achter in het sop
van zand en zee, een lijk in notendop,
een lege schelp met losgewapperd haar.
Het zeetje springt de jaren op en neer
tot alles oplost in de grijze mist
van wijdte, hoogte, verte, nimmermeer
onschuldig als dat kind dat nog niet wist
dat aan de verre overzijde weer
een strand, een straat, een mens de wens uitwist.
Geplaatst in de categorie: natuur