Alle inzendingen over GONZEN

In jouw stilte verschuilen woorden die scherper snijden dan het lemmet in mijn hand In jouw stilte hoor ik het gonzen van gedachten onvoorwaardelijk onbegrepen In jouw stilte zie ik de leegte van de rimpelende poel van jouw oordeel In jouw stilte verscholen voel ik het onweer onophoudelijk razen door mijn eigen hart In jouw stilte…

Dan deze gedachten die in mij gonzen,niets is blijvend op deze wereld ook u niet. Men moet niet van lieve dood zijn eisen, de dode bloemen komen niet weerom. Maar ik zal heerlijk in mijn andere wereld reizen.…

Het afscheid was doordrenkt met weemoed ik wacht nu op een bus die niet meer komt ik warm me aan 't ijs een kater in een nacht die nooit vervliedt het denken van de bomen is een spel dat ik van jongsaf kritisch heb bekeken ik luister naar de stemmen in m'n buik die gonzen als de bijen in een boomgaard ik loop nu langs een weg die er niet is…

Wiens liederen als honingbijen gonzen Dat zoemen klinkt onschuldig, maar o wee Er steekt een angel achter uit dat donzen Zwart-gele mini-monster's eindsegment Enfin, het zijn Elf regels, 't komt van 'Onze' Dozijn van 'Douze' da's ons welbekend Hij zei dat het geen andere naam kón zijn 't Onstuitbaar Elfje steekt soms met een angel En haalt…

betreed Ze heeft een sjaaltje om haar zwarte haar Ze maakte hier, zo blijkt, haar dromen waar En gidst me door de tijd daaraan besteed Het kunstwerk dat de volle aandacht vreet Was pas na dertig jaar volledig klaar Op klokkentijd heeft zij lang niet gelet Haar moeder vulde eens een hele muur Met mozaïek en heeft haar aangestoken De bijen gonzen…

tot de pijn je weg doet kijken uit mijn donkere blik want ik schrijf vlak omdat jij diepte hebt ik wil duiken en verzuipen in je huid wegkruipen en de hel kortsluiten in genot want ik zit in je kop niet op plaatsen die geschapen lijken voor intiem plezier ik ga je strelen met woorden die je hart doen bonzen en je bloed laat gonzen…

tot de pijn je weg doet kijken uit mijn donkere blik want ik schrijf vlak omdat jij diepte hebt ik wil duiken en verzuipen in je huid wegkruipen en de hel kortsluiten in genot want ik zit in je kop en niet op plaatsen die geschapen lijken voor intiem plezier ik ga je strelen met woorden die je hart doen bonzen en je bloed laat gonzen…

Violen gonzen van binnen en doorbreken mijn stilte ik zwijg en denk. Wolken drijven voorbij de wind geeft ze een richting ik kijk, vragend, zoekend, fantaserend, peinzend, over deze dag. De dag is voorbij en ik begeef mij, in het niemandsland van de schemering. Ik staar, naar buiten.…

De velden gonzen; in de plassen Vist kalm een reiger, hoog gebeend. En zielen, die Gij komt verrassen, Laaien als vlammen uit haar assen En voelen zich met U vereend.…

Maar plechtig aangetrokken klokken tampen En langgerekte heilige tonen gonzen Boven het dor en streng gebed der bonzen, Beveiligd voor de nacht in 't heiligdom.…

De takken gonzen en de lovers wuiven, Totdat de schoonste allerhoogste is genomen. Hier strijkt de vlucht nu neer, maar lang nog wuiven De twijgen na, om niet tot rust te komen, Want met een wervlend uit elkander stuiven Vervliegt de vlaag en zwenkt naar lager zomen.…

De straten van Granada waar in 't donker Gitaren gonzen en van 't lang gefluister Van minnaars aan de traliën de duister Nacht warm wordt, - gaan met graden naar 't geflonker Van 't sterrenbeeld. En op de top wat wonk er Rode lantaarn van het Alhambra? ruiste er Wening uit rode muren?…

De straten van Granada waar in 't donker Gitaren gonzen en van 't lang gefluister Van minnaars aan de traliën de duister Nacht warm wordt, - gaan met graden naar 't geflonker Van 't sterrenbeeld. En op de top wat wonk er Rode lantaarn van het Alhambra? ruiste er Wening uit rode muren?…

zee van witte lelies Jij ontwaakt bijna tastbaar diep binnen in mij als over het nog koele landschap de belofte fluistert van een nieuwe dag We ademen dit alles in een roes van gedeelde eenzaamheid Het verdriet slaapt voor eeuwig in de broze aanwezigheid van een verleidelijke droom Ik hoor jouw stem nog nagalmen met het gonzen…

Onbewaakt ogenblik: dat is het kantelpunt val uit de tijd - ga niet gewillig heen druk de schelp aan je oor, ga tekeer tegen het doven van het licht, je eigen bloed Onbewaakt ogenblik waarin je opschrikt en de dichter in je hoort gonzen als een gulzige bij op zoek naar bloemen ieder woord zijn eigen kleur die hij opzuigt en thuis in zijn…

Ach hoor het gonzen van de bijen en zie de lange rijen aan hoe dat ze op anderhalve meter afstand blijven staan tussen de wond' re melodieën met een mondmasker aan in het gareel met een mRNA vaccin als deel, en ach die bult op je arm die voelt alleen een beetje warm; niet wetende hoe dat met een verduisterd verstand de…

Die snerpen en die fluiten Door 't nachtelijke buiten En gonzen in de wind, Gespannen, doof en blind . . . De snaren zijn 't, de snaren, Waar langs de stemmen varen Van velen, doof en blind En wetend niet de wind. De wind die aan de snaren, Die aan 't metalen garen, Hun nachtlijkheid ontwringt En voor hen klaagt en zingt.…

Piramides van bloemen, pluimende fakkeltoortsen, brandende geuren gonzen mijn eindeloze nederlaag. Bloedzuigers werpen tongen, wespen steken zich krom. Zo wijzen alle wegen als assporen naar jou.…

zoemt rond een verlicht peertje verbod ontdaan van stug verpakkingsmateriaal uitgespeld, bedrukt, omlijst en opgehangen binnenskamers Geruchten gonzen als dat buiten de woordenvangers achter glibber en boom geduldig zouden wachten. de verklikker verraden door rook en hond “Geef me je verrekijker.”…

dat ik je liefheb mijn veertien-achttien soldaat van twintig je geriemde armen en een opgeslagen kraag de stalen oorlog die in je ogen waait toen je op die winterdag de klok niet hoorde boven Ploegsteert bos het gonzen zag de kerkhofgroene roofvogels en hun zijden piloten in lederen hoofden dat je me liefhebt jonge soldaat naakt tot aan…

De god in mij luistert aan het gonzen van de wolken. Geen berg verzet zich. De hemel buldert heeft vrij spel draait ons bestaan kadul. Het rollen het tollen het is zijn trots. De wereld zijn religie. Voor mij niet meer. Roodpijpenstelen miserie kabbelt de ochtendnevel voorbij. Groen zag grauw en grauw heeft teveel kou gezien.…

het gonzen in de malle uren de weerklank van een wekker een schepping zingt ons wakker vandaag is vroeger gekomen dan verwacht, de linde schudt haar vocht tegen de ruiten, wij verzoenen ons even tussen veren de regen slaat een laatste groet voor ons beiden en we bereiden een ontbijt op kaal eiken, de randen zijn verweerd, het blad stamt…

Plots'ling een stem - naar 't scheen, van uit de zon - Dwars door de wind, die 'k koud voel langs me gonzen: - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - Sonnet IX in de cyclus 'In de Hoogte'…

kort door een explosie ontbonden stort de troep uit de benarde ruimte in het zwarte blok duister langzaam klaart de verste rand over een wijde baan trekken schaatsers groepen lossen van trossen schuiven zon aan de hand door het onbegrensde land oude steden met sneeuw bedekt liggen aan de tingrijze weg de rijders buigen onder het gonzen…

Blauwe vlekken gonzen onder het ooglid. Al jaren oefen ik voor dit Spel. Soms blijf ik aan kop Smalend van de aandacht Vandaag lik ik de wenende wonde schoon.…

De vliegen en kevers en bijen, Ze staakten allemaal Hun gonzen, en hoorden in stilte Naar haar zwijgend verhaal. En vraagt ge mij, wàt ze vertelde? Wij spraken te zamen van De dingen, die men niet uiten, Maar slechts verzwijgen kan. ------------------------------- uit: Verzen (1900)…

De glinsterende lichtjes aan de kerstboom zijn gedoofd… Het blijft gonzen door mijn hoofd... een fietsend kind werd aangereden en was op slag dood langs een wegberm staat een kruis met bloemen omhangen en een chauffeur zit met een wrang gevoel gevangen.…

Op haar golving zweeft de vlinder Langs de bloemen, hier en ginder Met de bontgekleurde torren; Overal is 't gonzen snorren En geluidjes in de blaadjes, In het luchtruim, langs de paadjes. Koeltje, dat, met geur beladen, Ver me uw aantocht wilt verraden, Zeg mij, waar zijt gij ontsproten?…

Legioenen vliegen gonzen Item Almanakken bonzen Op mijn leeg en brekend hoofd!…

En daar hoog in die Koninklijke bergen met goudgele sawah’s langs hun flanken, in die pure stilte waar insecten gonzen hoorde je soms verre gamelan klanken. Ik denk nog wel eens aan dit mooie land dat ik zo lang geleden zo angstig verliet, denk dan liefst aan mijn kindertijd vergeet dan de angst en al dat verdriet.…