de moanne skimert har sulveren ljocht
bylâns de grize fearen fan de wyn,
de wyn dy't hieltiid jaget en skuort
oan de tûken yn de bosk
dou hearst no gjin sweltjes mear,
net mear it súvere lûd fan een geal
dy't sjongt en slacht en sjongt,
deun by de rûge, giele ekers
ik wyt net wat ik sizze moat,
dou sjochst sa dôf, hast blyn,
dou wolst…
Wieljend wetter
de kiste glydt oer de dinige deemoed
fan in skolperige minskensé
oeral hie’k wol frede mei:
it geregelde farkeljen
it hommels en dwerse swalkjen
it reevjen fan dyn gelyk
doe’t hja it skip útteagen
en do fergean moast
wienen it net de kâlde orka’s
dy’t it spatwetter opwielen
mar de wyte weach fan soannen
draaikolk…
279
Bezig met laden