Alle inzendingen over gebrom

De ochtendnevel blijft hangen in het gebrom -- van de zonsopkomst.…

De geur van rozen een gebrom hoog in de lucht zo teder de wind…

Gebrom komt ons achterop, een roze flits gooit me terug in de tijd, het gebrom van de motoren, laten weten, ‘ik kom eraan’ jeugd schiet voorbij in diezelfde roze flits oh prachtige roze Cadillac wat een feest om op die wijze je jeugd voorbij te zien rijden!…

laat lezen dwars door het doffe kaft is mijn vlucht langs dode vogels iets wat ik nooit had bedacht het hart, de pionier van mijn reis de ingezetene van het verdorven vlees blijkt te zijn gerooid door toedoen van mijn eigen zeis wie ben ik nu de waker als dwaler telkens nieuwe wouden vindt en de slaper de rust ontwijkt in het eentonig gebrom…

ontlaadt zich boven het land beneden stortregen, rukwinden en donderslagen laten ons trillen en rillen terwijl kinderen buiten vreugdevol in de regen springen en gillen na tien minuten donderend geweld is het ergste leed geleden druppelen wolken, nog slechts begeleid door bescheiden gegrom op de camping hoort men daarentegen hevig gemor en gebrom…

zij was ontsnapt uit laag gebrom voortgebracht door vele kelen kaatste als zuivere diamant licht en geluid naar ijle sferen vloog langs toonladders omhoog om in de nok te keren dook de diepte in om het als echo nogmaals te proberen…

Met stampende bonkende boxen Paraderen ze in een Bak, Met Wielen Zo trotse pauwen met lawaaierige staarten van decibels rondom boven het gebrom. En doof dat ze zijn Denk ik dan! Of toch moeten worden Geloof ik dan! Muziek doet er niet toe Denk ik dan! Maar vibratie, Gedaver op hun lijf, ’n soort massage?…

Het huis is leeg, Iedereen is weg, Alleen mijn lege ik Woont hier nog, De storm woedt Om het huis En in mijn hoofd, En de angst kruipt In vlammetjes Langs mijn benen omhoog, Dan hoor ik in de gang Een zacht goedaardig gebrom En ik realiseer me - De hond is er ook De rust keert terug in mij En de angst slaat dood…

door het kanaal vaart een naamloos schip het draagt een vreemde vlag in de nevel is de schim van de schipper zwart waar de schroef maalt wordt het weerloze water wit het zoete gebrom verdwijnt in de stilte er is niets meer te zien er kwam een naamloos schip voorbij onder een vreemde vlag en ik blijf achter het jaagpad leeg…

En laat dat gebrom ook eens wat luider gonzen! Dat zal ze leren, zij die zo asociaal ons leven regeren! [gedicht in drie 'hepkoe's': elke hepkoe heeft elf unieke woorden, rijmende eerste en laatste regel, 5-7-5 voor de verdeling van lettergrepen]…

Dan komen de passen rap omhoog, klinkt er gestommel en gebrom, bliksemt het ganglicht fel naar binnen, waag ik mijn zevende leven, springend in een boog, recht op mijn aanvaller af, die geschrokken achteruit valt met in zijn hand mijn kattenbrokken!…

Kinderen hebben hun kuren je probeert ze de goede richting op te sturen maar zitten ze in de pubertijd dan geeft dat heel veel tegenstrijd bijna alles vinden ze stom en hoor je een hoop gebrom als je geluk hebt gaat deze episode snel voorbij en komt de volwassenheid weer een stapje dichterbij dan zien ze ook hoe dwars ze hebben gezeten ach,…

weerleg het onverzettelijke de grondslag van waarheden verdwaal in de kleinst mogelijke verzameling kook een ei in gedachte op bosgrond verzaak geen schoonheid in de perfectie van het nutteloze dat nooit toepassing vond ergens klinkt gebrom van een kikker zo endemisch als de droom van een mens altijd ergens, nooit later, nu of nooit…

ze reiken en kijken vragend omhoog de wilde bloemen in mijn wei hun muziek die altijd gelijk loopt met de zon verstomt in het gras nadert langzaam een massaal gebrom chitine knispert in duizenden doorzichtige vleugels op poten zij vliegen op tot grote hoogte in hun paringsdrang meeuwen zeilen door de lucht met de mier als…

Och neen, we zoeken gewoon de zon want al dat gebrom vinden we erg dom. Slaap rustig en leef lustig we houden het stil en blijven zonder kijven.…

Nu is de heide blij getint Met paarse bloemenkleur Nu is de zoete heidewind Vol zoete honinggeur Nu gonst de aarde van 't gebrom Der bijen wijd en zijd Nu is de hoge lucht alom Een blauwe zaligheid Maar als de heide schoonste wordt Dan komt de winter aan Want bloemenschoon duurt maar kort En vreugd is gauw gedaan En 'k zou mijn leven…

restanten menselijke geluid klinken nog ver boven het pandemonium van de wereld uit van wolken gedreun en gebrom daar kijkt geen mens in herkennen meer van op nieuwe tonen zijn altijd op proef tot stamboom en afkomst zijn bepaald zonder dissonantie is aangemaakt en het bestaande orkest duidelijk niet ontregelt of gefrustreerd…

tot ontroeren wek met open mond de lentebloesem waakt zowaar tussen je gevleugelde dromen laat het meel maar stuiven ik zie je op de wind hommelen bedrijf je schone kunsten met zwermende woorden vallen de hemels keer op keer aanschouw je tempel van regenboog geluk wees welkom zoals je tijdloos het moment verstilt met een enkel gebrom…

het is midden in de nacht en vertel wat ik hoor zo lijkt de stilte zacht ervaar enkel gebrom van de toren links voor het klinkt als de snelweg A50 overdag het dient misschien zo te zijn de wereld draait immers door toch is het zo dat ik even niets moet het is zweven tussen aarde en de slaap waarop men wacht ik ben alleen het voelt…

Nu is de heide blij getint Met paarse bloemenkleur, Nu is de zoete heidewind Vol zoele honinggeur, Nu gonst de aarde van 't gebrom Der bijen wijd en zijd, Nu is de hoge lucht alom Eén blauwe zaligheid...…

sta op het balkon wacht op de vogels in de vroege ochtend terwijl ik ze al hoor denk aan jouw stem over de telefoon het regent en het regent m'n balkondeur die openstaat bijna getroffen door de bliksem zeg ik je naam en hoor je stem altijd jouw stem dichtbij en ver weg de vliegtuigen die dalen naar Schiphol een soort gebrom…

benen Verknoopt raakt In een verdoving Omdat ik de mens in mij verloor Houw ik haar uit de rots Haar bekende gestalte Door kwikzilver weerkaatst Vervuld van deining Keert zich af Van mijn dagelijkse plek En voorbij de drempel Valt zij in andere armen Zo schichtig en schattig komt ze los Ons gisteren verdampt Wat blijft is het gebrom…

hoor een vaag geluid voel het zacht gebrom dat eeuwig leven heet het is alom ik kijk pas om als het octaafje hoger wordt waar bestaan zich ook laat zien in groei en bloei misschien in het spel van harmonie dissoneren valse tonen schaduw in de melodie het zijn oneffenheden die men moet leren in het zingen van een eigen lied…

dat gezeur dat komt mijn neusgat uit ik draai mij om en richt voortaan mijn oren naar bos en boom, waar blij een vogel fluit Ik ben het beu, ik wil niet meer gedogen al dat gezwam dat grijpt me naar de strot ik keer mij om en richt voortaan mijn ogen naar wei en hei, voor bij- en bloemgenot Ik ben het moe, ik ga het nu ontlopen al dat gebrom…

De muggen die hun rondendansje maken, de hommels met hun bassende gebrom, de egeltjes die ‘s avonds pas ontwaken, een bont gekleurde vlinder op een blom. En dan een vleugje blauwe akelei, de kamperfoelie, god wat een odeur. Een pittig snuifje van de wilde prei, het is alom een feest van beeld en geur.…

Sacha, Oleg en ik een heldere klaterlach vult vragende glazen waarin de kaarsvlam versnippert tot dwaallichtjes zo vernevelt mijn werkelijkheid zich tot vage lijnen de kosmos balt zich tot hier en nu aan deze tafel lichtend in het donker zijn de ogen niets ontziend ik proef hoe zij hun zinnen zingen in zacht gebrom tandengoud beantwoordt…

in grauwe gezichten zie ik lente oplichten ze lopen minder gebogen hun houding is lichtelijk verbaasd minder gehaast de hakken zacht tikkend ogen fel blikkend en in de lucht een onbestendig gebrom de eerste insecten op het groen en de honing de bekroning van bloemen door het nijvere zoemen alle ramen gaan open mussen benutten…

altijd heb ik je blikken kunnen lezen maar de onverwachte aanvallen tartten mijn leven overal waar je kwam en danste stroomden je energieën als mooiste dromen maar er is een ruis gekomen die deprimerend werkt door zichzelf onverwacht kort te sluiten laten wij proberen weer samen te resoneren van elkaar te leren zonder storend gebrom…

het verre klooster warme slagen langs een van hitte trillende horizon door het groengele gewas kapt de herfstmelodie zijn kleuren in het aroma van volle slagen die de bundels langs zijn pad lijnrecht formeren verder verschrikken vogels vliegen op uit hun verborgen schaduwplek op weg naar verbondenheid weg uit zon en het gebrom…

vertellen Hoe hij of zij het eigenlijk zag en hoe mijn bron moest wellen Maar zelf es zeggen dit was mooi ik heb er van genoten Nee dat kan echt niet ouwe lul je zit maar wat te kloten Dus meestal is het schrijven als een hemel zonder lucht Er wordt wel es gelachen hoor maar meestal veel gezucht Pas als je er verleden bent dan gonst er wat gebrom…