op de kwelder
zoals ik struin langs
oester en blikken fanta
hangt mijn geest reeds
aan het verderf van moed
te zwieren gelijk die witte
reiger die me beziet vanaf
de rijsdam tot aan de in verval
geraakte steiger
het is de overvloed die het lijden
voedt met een onleesbare handschrift
wiens tekst mijn mijmering in
zwartgallige woorden in herinnering brengt
humor droogt de spade waarmee
het Wad haar prielen graaft, ze wil
leven wijl ze aan mijn hakken likt
en maatvoering ondermijnt
met het hoongelach van een
meeuw met het Downsyndroom
de lucht klaart en de vallen
zijn gezet
... aan de rand van water en geen water ...
Schrijver: elze, 19 januari 2019Geplaatst in de categorie: actualiteit