DE BRON
wild en krachtig
stormde ’t machtig
woeste water naar omlaag
kolkend, klotsend
beukend, botsend
schuimend op de keienlaag
stuwend, sleurend
zwart verkleurend
in een helse razernij
oorverdovend
niets belovend
lokte ’t woeste water mij
tergend glad
’t zwoegend pad
naar de oorsprong van de bron
zwetend, vloekend
doelloos zoekend
naar de plaats waar het begon
dieper gravend
heb ik lavend
daar gevonden wat ik zocht
in ’t verleden
lag de reden
van mijn tegenstroomse tocht
kabbelend begreep ik pas
dat ’t water wijzer was
Geplaatst in de categorie: emoties
Heeft mij aangegrepen, hopend dat jij je strijdt hebt gestreden en dat je nu in een "rustig" vaarwater bent gekomen...Hoop nog veel van je gedichten te mogen blijven lezen!