Vliegen en vlinders, kinderen en bijen, al wat als stipjes vonkt door de natuur, warm, blij en snel, moedertje, schoot van vuur, daar hield je van, en zie, die bleven bij je. Want als ik hier de diepe stilte intuur, stijgt het zo glinsterend op, dat ik moet schreien, en duizend lachjes, liedjes, mijmerijen, tintelen uit het gras naar…

Een veldspaat erodeert tot kaolien, een wit begin. Pas onlangs kwamen mensen met wielen en met ovens. En sindsdien heeft thee het woonvertrek dat steeds zijn zelfde glazuur van schuwe donkerte laat zien. Dit aarden werk heeft bolvorm. Ornamenten zijn onbekenden. Ware aard schenkt en hoedt. De werken van de aarde zijn steengoed. ---------…

Ze wil de lente beginnen, de wolken opmeten, de blinddoek vergeten. Ze zal de rozen nog snoeien, de druiven zien rijpen, een list voor de jagers verzinnen. Laat haar ontdekken dat alle bloed rood is, dat vrijheid niet dood is, en grootspraak niet groot is, maar dat ze rijk wordt hoe meer ze zich geeft. Ze wil het zwijgen aanleren, nog even…

Dit wordt ons niet ontnomen: lezen en ademloos het blad omslaan, ver bij de dagelijksheid vandaan. Die lezen mogen eenzaam wezen. Zij waren het van jongs af aan. Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan; de enigen die ons nooit verstoten.…

Kom maar. Sta daar maar. Dit is uw portret. Desnoods gebonden aan iets uit dat verleden van u, ons verbluffend met dat oranje lint in uw revers, en toch iets afzijdig bij de wagens van die oorlog - omdat het goede uiteindelijk wel wint? Voor mijn part als hier op deze foto in driedelig en met sigaret - zo'n wilde Mei was het - als een waar…

Niet alle vogels vliegen. Onopvallend zitten ze in het diepvries zenuwstelsel van de winterbomen. Eén op de tien, ’n ekster, slijpt zijn veren aan de diamanten vrieskou in de lucht. Niet alle jagers razen schallend door een woud, waar licht en groene tinten in samen werken aan ’n atmosfeer die ’t hen te moede maakt als snelle vissen in een…

Ik wacht tot de appel niet ver van de boom valt of de zwaarte ontstijgt. De appel is rood en hardstelig; hij hecht aan zijn tak, zwelt welbehaaglijk. Ik heb tijd zat. De appel weet niet dat de zwaarte kracht, wet is, dat de tak zijn dracht moe wordt. Het is herfst: appeltijd. De appel doet of ik ver van de boom of lucht ben voor hem…

Je mag ieder gedicht van mij graag zingen maar niet altijd met een gezicht of begeleid met hoe heten die dingen, lieve vreemdeling. Ikzelf, ik fluisterde mijn woorden pas als de schemering de tekst verduisterde en ik zeker was dat niemand luisterde, maar als je echt moet in het publiek is een beetje muziek en de hele rest mij ook goed…

je denkt aan krijtstreep met een aktetas aan paraplu en 't elegant flaneren van bonte dames naast correcte heren bevroren glimlach boven grijze jas je denkt aan sportschool en het klatergoud aan tatoeages, bier en zonnebanken die passen bij de goddeloze klanken van dialect dat primitief wordt uitgekauwd onzichtbaar blijft de oude muur in…

de omvang van haar schedeltje stelt ons voor een raadsel. onder haartjes, een voor een vouwen zich blaadjes toe tot been zodat haar gezichtje als een lampenkap vol licht de binnenkant weergeeft - anders zien we de niet roze lettergrepen van haar handjes of het ritselen van een glimlach wanneer die opkruipt naar de pasgeboren oogjes en ze…

Twee handen woelen in vochtige bosgrond Een stem. 'Tien dagen geleden - hier - veertig of vijftig.' Binnen de jaarringen is dit moment nog geen tiende millimeter dik. 't Graven stokt het licht druipt langs de stammen. Twee handen de polsen gebonden steken zwart biddend uit de aarde omhoog. --------------------------…

Ik wil alleen maar weten wie ik ben. Een andere reden om te schrijven heb ik niet. Maar wie ik ben gaat niemand wat aan. --------------------------------------------- uit: Nagelaten Gedichten (1975)…

zo blijft men trouw omdat men wel niets beters weet dat men zou kunnen doen of redden kon van wat men niet vergeet. men denkt wat na men denkt wat over men keert eens terug naar 't welbekende lover te welbekend, te laat reeds in de zomer. het beste lijkt maar de balans eens op te maken en dan een soort van trouw een soort van residu van…

Komt er in de natuur een rechte lijn voor denk je; de horizon is er een en de zgn. pijpestelen als het giet, spiegelbeelden in een waterplas, de lijn die ze van de wereld scheidt - alleen met je oog half in het water zie je dat precies; evenwicht is ook zoiets, een vrouw als ze, de handen gevouwen om haar knie, met je praat, het tere streepje…

(Zo lag ik wel en lig ik nog: liefde vernieuwt en verdiept zich. Steeds meer huiden wierp ik af - nu eindelijk in mijn eigen laatste vel, ben ik kwetsbaarder dan ooit) ------------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

Alleen water kan de fles ontdekken omdat het stroomt (als het kan) alle kanten op en dat belet door dorst van mensen en allerhand obstakels zoekt en scharrelt tot in wat de dronken classicus een fles noemt (denkend aan statie- geld en hoe dat later te beleggen). Drinken is de vorm van de fles (wat ieder mens als baby weet…

Je stelt je op een weg in als een liniaal, maar rijdend door het landschap van Noord-Frankrijk geven de kaarten alle van bedrog blijk: wij ronden bocht na bocht - maar verticaal, waardoor wat ons omringt te kantelen lijkt als wij de hoeken omslaan naar beneden. De heuvels openbaren zich allengs als treden. Een trap die om en om naar aarde en…

als door herinnering gedreven opende ik haar deur zocht, al was het maar heel even naar haar vertrouwde geur als door herinnering getrokken liep ik naar het ledikant schoenen uit en op mijn sokken kroop ik zachtjes naar haar kant als door herinnering gekust heb ik mijzelf laten gaan en zocht ik naar een plek van rust maar vond kringen…

Water stroomt hier niet en wel. Gerimpeld klimt het opwaarts, versplinterd stort het neer terwijl de loop de zwaartekracht vernachelt, het rad de roerloosheid verdraait. Spiegelen en glanzen doet het niet. Geen golf verdwijnt, geen drup verdampt. Ondanks verval verglijdt geen fractie tijd. Intussen blijft het klotsen, kabbelen en ruisen…

Zodra de dag als een dreigbrief in mijn kamer wordt geschoven worden de rode zegels van de droom door snelle messen zonlicht losgebroken huizen slaan traag hun bittere ogen op en sterren vallen doodsbleek uit hun banen terwijl de zwijgende schildwachten nachtdroom en dagdroom haastig elkaar hun plaatsen afstaan legt het vuurpeloton van…