Nog steeds die luchten
Nog steeds die luchten, schaduwen van wolken
wegvluchtend op windrimpels in de rivier
Het landschap onherkenbaar veranderd
zeggen wij die nu leven, nu zien
Er is een wereld, diep beneden, hoog boven ons
die wij hier alleen vermoeden kunnen
Het moment na de laatste toon
voor de eerste herinnering: een ruimte
die bij iedere ontdekking verder uitdijt
De trein ratelt over de brug
ik kijk naar beneden, naar
een visser die even iets uit de diepte tilt.
------------------------------
uit: 'Achter de rug', 1997.
Inzender: dw, 15 juni 2017
Geplaatst in de categorie: landschap