Uren waren we aan het klimmen
Je vingertoppen op je gezicht en daarna in je ooghoeken
om het vel vaster aan te drukken,
is dat jouw manier van denken?
Wat een prachtige, stille plek.
Hoe moet het verder, denk je. In de vallei klopt ochtendmist
zich boven de rivier op. Verlangen
in iets te verdwijnen
wat er altijd zal zijn.
Het gras is hier zo anders.
Hoe moet het verder met ons? fluister je.
Bloemen met verglaasde kelken.
Ik ga met gespreide armen op sterrenmos liggen.
Hoe zou jij dat noemen, verlangen naar iets moois?
Je schudt je hoofd. Naar iets wat er altijd zal zijn, fluister je.
droom je weg, je pink streelt je mond en ergens
moeten nu verdrietige vormen ontstaan
van glimlach, magnolia, halsbandparkiet. Onverwoestbaar
vanzelfsprekend en onzinnig tegelijk
lijkt de vallei van hierboven.
-------------------------
uit: 'Zing Zing', 2016
Inzender: bv, 16 mei 2016
Geplaatst in de categorie: emoties