mijn kleine leven
mijn kleine leven verkruimelt
in de krimpende vuist die heet: tijd
hoe ik mijn lijfje
tegen zijn vereelte handpalm smijt
opnieuw opnieuw
wil ik met mijn voorhoofd
door zijn vlees en pezen heen
ik blijf hier niet
ik ben dit niet
dit verrimpelde kind
dat handenvol tanden verliest
en mandenvol haren
o kon ik toveren
ik klapte in mijn handen en
- alles stond stil -
en voor altijd was ik hier
traag vijlend aan dit bang gedicht
onder een zachte regendans van kindervoeten
en steeds weer steeds weer naderend
jouw altijd altijd warme huid
------------------------------
uit: 'Prit.stift.lippe', 2004.
Inzender: bvdt, 29 juni 2010
Geplaatst in de categorie: tijd