Alle inzendingen van Roel van Rijswijk

Goed: ik ben geen redelijk wezen. Verloor mijn reden al in ratio, mijn ratio ook reddeloos verloren. Mijn ogen storen duisternis. De herrie van mijn naaste buur, heb ik nog het meeste lief. Want hoezeer ik ween, om bloemen in de knop gebroken, ik heb haar zoetheid nooit geroken. De klanken kan ik hier niet horen. Vrienden, broeders…

Hij draait bochten in een ijzerdraad die zo welhaast tot paperclip of artistiek hoogtepunt is geworden. Een hoogtepunt van een artiest die dankzij drank en drugs zijn eigen onvermogen is vergeten. In donker nat, bezeten door een geest die als wrat op zijn verleden zat, werpt hij zijn dromen met zijn kwasten in het zwarte gat,…

Tussen ruis en zand de handen in het haar verloren en de weg, met alle mensen kwijt. Droge ogen, natte wangen. Daar schreeuwt een vogel, op brokstukken gezeten dat wij het niet weten willen. Zo verzwijgen wij vol spijt van een wereld stil en doods, zingend van een engel die tussen beer en eend ongeschonden bleef.…

“Ik ben die ik ben.”, sprak de man verward tegen zijn spiegelbeeld en tot zijn groepsgenoten. Zijn stoel kraakte En wipte wat. Hij zat stil. Woorden waren altijd zijn sterke kant. Maar meer dan woorden nog, had hij de stille uitingen van zijn gemoed. Handen wrijvend en koffie drinkend voelde hij nog voor hij dacht. Een oude vriend…

Man en paard samen, gespannen voor een race die komen gaat. Het is laat, de klok danst rondjes in mijn hoofd. Zij tikt en takt, en blijft stilstaan soms. Alsof tijd ons redden kan. Een paard, een man. Een leven in de schaduw van de liefde. En vrouwlief zucht en knuffelt de zorgen in en uit de wereld. Een droom bezoedeld als zij ook met…

Een telefoonsnoer dat zichzelf omkrult golft samen met een stoffige kop, waar al jaren geen koffie meer in zit, de lijnen van hout op een tafel die smelt en niet brandt. Groene rook prikt in de ogen, terwijl zijn nagels in de muren krassen. Een raam dat nooit gesloten was, blijkt nu in zijn slot vastgeroest. De deur is achter een dikke muur…

Ben, oude vriend, ik kan met duizend woorden nog niet zeggen hoe de wereld met alle sneeuw en ijs zich aan het oog heeft ontrokken. De bladerdeken van de herfst is verscholen onder de winter. Mijn handen blijven bibberkoud. Ik herinner me een silhouet die, donker als de nacht, het licht uit de slaapzaal moest weren. En ik ging uit de…

In hemelsnaam, gerechtelijke dwaling. Een ijskonijn dat in molenhopen zacht haar eigen pootjes kust. Hoe ben ik hier gekomen? En als ik dan de heenweg ben verloren, ben ik dan niet zondermeer mijn doel ook uit het oog verloren? Ik wapper mij met mijn agenda wat frisse lucht in het gezicht en zie nog door de zonnewering: licht. Fel licht…

Mentor, mijn mentor, die in het donker noch het felle licht van aangezicht tot aangezicht mij helder wijzen zou. Uw woorden dreunen als prikkers in mijn hoofd. Uw handen voel ik op mijn rug. En nu ik op mijn tweesprong sta, bang voor alles dat kan komen, roep ik u aan. Mentor, mijn mentor, welke weg moet ik kiezen? De kiezels of het…

Wat is nou Valencia? Vreemd gevormde tegels onder zijn voeten en een zon die langs de gevels schaduw over duiven werpt. Torens, die in klassieke vormen ogen tot knikkers maken. Terwijl de man zijn handen wast in de fontein, fluistert hij naar zon en water: Wat is nou Valencia? Wat is nou Valencia, zonder haar? Zo zucht hij alle lusten…

Kikkers die vorsten en prinsheerlijk zijn. Ze leven in de bergen precies daar tussen groen en heuvel. Precies in het midden, tussen paradijs en orgastisch goed. Maar van alle groen en heerlijkheid hebben pad en slang besloten geen onderdeel te willen zijn. Dat is een glooiend euvel. Tussen wrat en slijm gewroet.…

Zij zong met zachte zoenen zowaar tot aan de voorgrond weer. Het was een dag als alle dagen. Tanden wit gepoetst en overhemd half glad gestreken. Sigaret na kauwgom, dan kauwgom weer naar sigaret. Met muziek net te hard om te praten, terwijl haar tranen hem op de schouders raakten als in zijn hart. Slecht beslagen zoende hij het…

Fladderend, zingend en haar lichaam dat wiegt en wiebelt op het ritme van een hartslag. Amper drie tot de derde, maar machteloos als troosteloos en aangeslagen als de honden die met scherpe tanden het blauwgeslagen vlees van botten trekt. Zij doken in haar boezem. Met stenen die nog over water stuiteren, van her en hot tot aan de…

Een schutter die, al slapende, donderknal en bliksemschicht over hal en kamer heeft geworpen, danst nog na in de bloederige stappen van zij die ooit een dame was. Haar sjaaltje als een rups over het tapijt, ooit nog met de hand geknoopt en nu door rood en zwart besmeurd in de stank van dood gedrenkt. Een kan, die op haar kant de inhoud langs…

Toen hij nog een koning was, en wijsheid alsook dwaasheid onderzocht, heeft hij zich in donkere kelders achter ijzer en beton opgesloten om daar alleen te zijn met schrift en krans. In eenzaamheid heeft hij, met zijn oor in schelp gedrukt, de zee omschreven en met lucht en leegte broederschap gesloten. De weelde van de echo van zijn…

Deerne, koplampen op haar ogen gericht, en bomen langs haar hoofd gevallen. Zo precies blijft zij hangen achter de oogleden van de tijd. Een secondewijzer tikt gaten in een koffiebeker, terwijl de trein langs velden en wegen zucht en kraamt, omdat zij, achter haar stoel verscholen, oranje en groene tictacs eet. Gezegend is zij onder…

Wat je zei ging in de wind verloren. En ik zei ook nog iets, maar dat ben je vast al vergeten. Zo ging ons gesprek al bij de eerste zin verloren. Luister. Het is een kwestie van plussen en minnen. Jij noch ik het verstand verloren of door een donker, duivels beest bezeten. Tussen alles en niets gevangen, waar niemand ons nog storen kan…

In zweterige kroeg, waar rook nog stiekem in rondjes buiten geblazen in kleding trekt, durft de man geen vuur te vragen en danst hij wat verlegen rond de borsten van de dame die het licht naar binnen bracht. Hij wil haar vragen mee te gaan en met hem te vrijen tot de zon gaten in gordijnen prikt. Hij danst wat verlegen. Tot de lichten…

Ongetwijfeld dat ik huilde, dat ik stampte en, gevangen tussen boosheid en verdriet, sloopte tot er niets meer was. Ongetwijfeld dat ik ontkende als een kind en rozen voor je bracht, brieven voor je schreef die je nooit echt zag. Ongetwijfeld ook dat honger geen rol meer speelde en dat niets me meer smaakte toen je koffer hier verdween…

Blaren van kaarsen en namen die als echo versterven van kou. Hoofdpijn op vreemde plaatsen. Achter hem een vrouwenstem die namen roept en hoopt te raden hoe hij heet. Maar zijn horloge is gebroken en daarmee ook de tijd. Zou hij zich herinneren dan zou hij zo traag als meeuwen in ramen passeren. Maar voortbewogen…

De man is zittend op de rand van een wijk, uit haar eigen as gerezen, in een diepe kloof gegleden. Hij is daar gebleven. De wereld was voor hem, ondersteboven, als een berg of twee. “slaap je?” zuchtte vrouwlief zacht , niet genegen te vergeten of tot ijzervreterij geneigd. Daar zoende hij zijn kussen zacht en dronk hij ganzenveren…

Wis en waarachtig dat paarden geen eieren leggen en de koelkast geen water kookt. Wis ook als waarachtig dat varens krullen en Buddy Holly het leven liet. Maar wazig wis en amper waarachtig dan de liefde. Die tranen en lach hand in hand samen brengt en niet zondermeer voert naar geluk of verdriet. Zo is zij wis, zo ook waarachtig…

Er ligt een sloot van nat en vies waardoor ik op mijn knieen ben gekropen. Een zurig dek van bladeren, dat bijtend tegen armen rust en met slijm en schimmel mijn wangen streelt tot ieders ongenoegen. Kreukels in mijn dekens. Zweetplekken precies daar waar ooit een vrouwenlichaam heeft gelegen.…

Ik heb, puur uit verveling, mezelf een blanco vel voor de neus genomen. Daar heb ik, om literair te mogen heten, een bestaand gedicht over geschreven. Ze leest toch nooit en zo mag ik me nu poëet noemen.…

Daar waar de golven op de rotsen slaan, en strand met gras de liefde maakt, ben jij met zout en kwal verdwenen. Vorige week, met windkracht 10. Onder schelpen was wezenlijk wezenloos en je ziel al met je hart vervlochten, vervlogen tot in hemelen, gevaren. Een driehoek met een rode rand die in de handpalm brandt, als roodhete kolen.…

Zij zitten getweeën in stukken. Een blad valt. De clou is, met een lange pauze, verloren tussen wees en een moeders groet. Werelds; als een lang verwacht rapport dat deuren opent. Tijd om uit te prikken, maar de gong verdringt de kinderen van graan, als de zon, wat lacherig, aankondigt dat het tijd is om dag te zeggen.…

Jas aangetrokken, sjaal omgehangen. De wind waait door de deuren heen. Ik heb mijn raam met touw gebonden, en mijn stoelen op het vuur gesmeten. Bij een lucifer droomde ik van onze allereerste ontmoeting. Het was koud en jij vroeg of ik een flyer wilde. Mijn handen trilden. Toen moest ik al beter weten. Jij ging mij en ik ging jou…

Hoe kon ik vergeten, dat na alles dat was geweest, mijn kind, mijn zuigeling, mij had toegeworpen al lang geen kind meer te zijn? Verdrongen naar de duisternis of minstens in kluis met tijdslot geworpen, wachtend op het moment dat ik haar beschouwen kon. Haar dekentje afgeworpen, haar knuffel in de kast verdwenen en 's nachts niet plots…

Heerschap, illuster, duister ook en met regelmaat aan publieke zaak gebonden, staart wat meewarig over graspollen die in de wind buigen. Gras zowel grijs als groen en door een lichte zucht van zwoelheid aan het Spaanse temperament ontsnapt. Zij legt een schotel op zijn glas en hij, Hollands als hij is, merkt op dat het, zo met…

"Een dorp in de maas." verzucht de visserzoon, in zijn linkerhand een hengel en met zijn rechterhand wijzend naar een koperen haantje dat boven het water met de wind meedraait. "Een verzonken dorp." Tussen wal en schip en met het komen van de herfstvloed, in havenzicht verdronken.…