Nu huilt de winter in mijn hart.
Nu huilt de winter in mijn hart,
De vlagen donkren buiten,
Als wilden beiden van de smart
De flauwe ogen sluiten.
Dat is gekomen van de pracht
Dier schone zomerdagen,
Wier gloed geen menselijke macht
Noch bloeisel kan verdragen.
O, droefheid van dit Aards gezicht!
Het moet toch al verdorren-
Het mensen-hart, het zonne-licht,
Zij sterven zonder morren.
Inzender: adm, 21 december 2005
Geplaatst in de categorie: natuur