Aan de wegrand
De weg daalt tussen huizen,
ik zoek langs afwerende muren
naar alles wat ik ben.
Gesloten vreemden achter deuren
In de grijze avondrand
jagen mijn schaduwen me
achterna wanneer twijfels
de steegjes slopen
van de grauwe nacht.
Verscholen mensen achter ramen
De stilte zoekt een weg
in mijn hoofd,
het bloed kronkelt
over de dorpels
van mijn ondergang.
Deuren wankelen,
ramen verdwijnen,
gebroken glas.
Ik stap achteruit,
seconden kreunen in de goot,
de nacht belooft de dood.
Ik struikel over stenen mensen
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
nog even krachtig gedicht als 10 jaar geleden